Update over Bolivia

In de laatste Nieuwsbrief schreef ik over het werk van Doctors On Mission in Haïti vanuit Bolivia. En nu komt dus Bolivia zelf aan de beurt.

Nadat Willy De Vylder, vriend en (ex-)oudste van een Vlaamse gemeente (kerk), in januari-februari de bouw van de kliniek op onze Missiebasis in Tarija, Zuid-Bolivia was gaan opvolgen, een medische expeditie mocht meemaken in de bergen en de “toestand” van de hospitaalwagen kon nazien was het nu mijn beurt… 

Willy – een stoere 70-er – die als burgerlijk ingenieur mij in 2010 per de fiets de vele autosnelweg bruggen toonde, die mede onder zijn leiding werden gebouwd – stuurde mij de nodige verslagen. Deze – samen met Dr. Ino’s verslagen – gaven mij een goed beeld van het werk van DM Bolivia.

Hier enkele uittreksels van Willy’s verslagen die van het werk in Bolivia getuigen: “Hetgeen mij het diepst raakt en ontroert, is de inzet en de offers van het medisch team van Doctors on Mission. Naast het gebied Paicho ten westen van Tarija, bezoeken ze ook het Chaco-gebied ten oosten ervan.  Ze bouwen hier aan de rand van deze stad met 250.000 inwoners ook een medisch centrum. Het gelijkvloerse is bijna klaar.  Voor de bovenverdieping moet nog geld binnenkomen. Ik mag met mijn kennis hierbij een beetje helpen, via gesprekken met de architect en de ingenieur, allemaal in mijn krakkemikkige Spaans.  Blijkbaar hebben ze mijn voorstel gesnapt, en dat gaan we de volgende dagen verder bespreken.  Dit is nu al voor een deel gebeurd, en de zaken nemen goede vorm aan.”

Na deelgenomen te hebben aan een medische expeditie schreef Willy o.a. ook nog het volgende: 

“We reden met 1 ambulancejeep en 1 andere jeep met een groep bestaande uit: 3 dokters (2 mannen, 1 vrouw) 1 dentiste, 1 pastorale helpster en ikzelf op hobbelige stoffige bergwegen.  En geloof me, er werd doorgereden!  Over een bergpas op 3900 m.  Geen enkel recht stuk weg van langer dan 50 m. Uiteindelijk kwamen we aan in hun medisch centrum Centro de Salud, Paicho Sud op 2700m hoogte. Totaal afgelegen.  Maar later zou ik merken dat er nog veel “afgelegener” dorpjes waren waar we heen gingen om medische hulp te bieden.  Na middageten vertrokken we naar een gehuchtje, en daar hebben we uren consultatie gehouden…. Rond 20 uur, nabij het hulpcentum, kregen we warm eten van de zuster van Dr. Ino die daar opgroeide en waar zijn vader en de andere familie nog wonen.  Toch fantastisch dat zo’n jongen uit de bergen voor dokter kon studeren, en eigenlijk door toedoen van de Vlaamse arts Rik Celie weer de mensen van zijn eigen streek medisch gaat helpen.  En geloof me, ik heb maar een fractie van de offers, die deze artsen en hun helpers brengen, mogen meemaken…  Donderdag vertrokken we dan naar een gehuchtje met de naam waarin Condor voorkomt.  Dit was pas een reisavontuur!  Anderhalf uur hobbelen en schokken op smalle wegjes, kilometers door droge rivierbedding, en 2 maal een rivier met helder water doorrijden. We kregen warm eten van de mensen, en daarna weer uren consultatie.  Dokter Oscar ging daarna te voet door de rivier hoog aan de andere kant in de bergen mensen verzorgen die de verplaatsing naar het lokale schooltje niet konden maken.  Met natte schoenen kwam hij terug.  Bij de terugtocht, dezelfde weg… Maar door de regens in de hogere bergen van 4000m was de rivier bruin geworden en kwam het water gevaarlijk hoog te staan.  Het lukte toch weer om er doorheen te rijden. Vrijdag vertokken we dan naar Hornos, de mensen daar leken heel goed bekend met het medisch team.  Om 21.30u vatten we in het donker de terugtocht aan vanuit het medisch centrum Paicho Sud.  Onderweg natte wegen, slipgevaar, door de wolken (dikke mist), de rijvaardigheid en de kennis van de weg van de 2 dokterschauffeurs maakte dat we toch tegen 23.45u terug in Tarija waren. Eens over de 4.000 meter hoge bergpas was het voortdurend dalen langs natte, glibberige en met putten bezaaide modderige wegen. Toch was ik niet bang, maar enkele gebeden konden er wel af ….. ‘s Nachts soms hevige rukwinden en ‘s avonds de sterren bekijken, zo helder, je kon mooi de Melkweg zien wat bij ons heel zelden kan.  Ganse dagen zong ik in mijn binnenste: O Heer mijn God, wanneer ik in verwondering de hemel zie! Dan werd er verder “koers” gezet naar een ander afgelegen dorp Potreras. Zoals de andere keren werden veel kinderen gebracht: en zoals in België voor kinderwelzijn: gewogen, gemeten onderzocht, en alles geregistreerd.  Iedereen heeft zijn medische dossier dat wordt bijgehouden.  En uitgeput komen de DM-dokters dan terug op hun post aan, en daar zitten weer enkele patiënten; nog een uur extra consultatie.  Wat een inzet!

De “Zuidbasis” of het werk vanuit Tarija draait prima! Ook de bouw van de basis zelf, al hebben we inderdaad nog heel wat fondsen nodig om deze medische missie basis verder uit te bouwen.

Vanuit het Amazone gebied, blijven dreigingen komen. Deze dreigingen zijn volledig onwettelijk, maar dit doet niks af van het feit dat ik daar het mikpunt blijf van een opgezette “geldafpersing”. Ik kan geen verdere details geven omwille van het feit dat alles “online” gaat. Natuurlijk kan dit wel persoonlijk. Algemeen kan ik bevestigen dat we een heel goed plan ontwikkeld hebben waarbij we op middellange termijn toch het Amazone gebied verder zullen kunnen intrekken met medische teams. In plaats vanuit het “drugstadje” Sta. Ana de Yacuma (waar afpersing gebeurd) zal het werk nu geschieden vanuit Sta. Cruz. Het “alternatief” plan zit werkelijk vernuftig in elkaar en werkt momenteel voor de volle 100%. 

Het plan is een samenloop van verschillende gebeurtenissen die in het juiste perspectief werden gezet. Het was bijvoorbeeld bijzonder hoe we in contact kwamen met het werk van “Compassion International” in de armste (reuze) wijken rondom Sta. Cruz. Zij waren koortsachtig op zoek naar een medische invulling voor de duizenden kinderen die moeten opgevolgd worden binnen hun “plan”. 

We werken nu al samen, vooral in de grootste maar ook armste randwijk rondom Sta. Cruz. Deze wijk heet “Plan 3.000” en daar wonen nu al een 300.000 mensen. 90% bestaat uit immigranten afkomstig uit arme Andes gebieden. 

Zelf kon ik meewerken in deze “suburban” en terwijl de relationele banden met Compassion International verder aanschroeven. De sfeer was ontspannen en goed. Voor mij bijna eerder een “ontspanning” naast het toch wel zware administratieve werk om DM-Bolivia op de juiste “sporen” te houden. In Sta. Cruz zullen we dus een kleine basis opzetten. Deze basis zal dan verder als “springplank” dienen om niet alleen de vele onbereikte gebieden in het Departement Sta. Cruz te bereiken maar ook de amazone. 

Via vliegtuigjes zouden we de “rode zone” (waar dus de geldafpersing gebeurd) overvliegen. Vanuit het uiterst Noord-Oostelijke punt van Bolivia (grens met Brazilië) kunnen we dan de vele grote rivieren opvaren om het binnenland van Beni te bereiken. Zowel het departement Sta. Cruz als Beni zijn vele malen groter dan België. 

En wat dan met de Andes basis? De fondsen die binnenkomen voor DM zijn miniem. De crisis, zowel in de VS als in Europa, hebben deze situatie nog scherper in beeld gebracht. Onze doelstelling blijft dat alle fondsen maximaal moeten gebruikt worden voor het doel waarvoor DM is opgericht: “Medische expedities naar de allerarmste inlandse gebieden”. Er was een dringende nood om onze administratie af te bouwen. Onze redenering hierbij is dat de lokale dokters werkende binnen DM zelf in staat moeten zijn om eenvoudige financiële en andere verslagen te maken. De fondsen die nu al 20 jaar naar Bolivia gaan overtreffen al vele jaren de inkomende giften. We hebben nochtans geen schulden. Dit is te danken aan 1 enkele grote gift van een Belgische zakenman. Maar ook dit fonds slinkt nu zienderogen… Het komt er op neer dat de maandelijkse geldstroom naar Bolivia in 2 jaar tijd zal worden afgebouwd met 57,2%. Een moeilijke, maar volgens ons, haalbare zaak. 

Voor de Andes basis zoeken we dus “partners” die mede onze basis willen bezetten en onderhouden. Het extra geld dat hierdoor zou vrijgezet worden, wordt natuurlijk voor de volle 100% terug ingezet om onze medische expedities te bekostigen. 

Er zijn al vele besprekingen gevoerd met organisaties, etc. Het doel is dus niet om ons terug te trekken uit de Andesregio, maar wel om het hele netwerk van DM zo efficiënt mogelijk te laten verlopen, rekening houdende met de financiële realiteit. 

Op dit moment levert Romulo een enorme inspanning om de regio Azurduy te bereiken. Romulo was DE gids bij uitstek in de opstarting van het werk meer dan 20 jaar geleden. Zijn hart gaat volledig uit naar deze streek, zijn geboortestreek. We hebben ook contact met lokale artsen en tandartsen die op vrijwillige basis bereid zijn om mee te helpen opdat deze mensen – waar DM vroeger zoveel gewerkt heeft – ook verder medisch zouden kunnen geholpen worden. 

Verder is er veel in beweging in N. Pakistan maar kan ik daar helaas zeer weinig over vertellen via algemene weg daar net deze mensen het “doen en laten” van DM soms dagelijks en “op de voet” volgen via FB en natuurlijk ook via de website van DM. 

Nog de hartelijke groeten, 

Rik