Het onbereikbare bereiken is waar we gaan…

Het bleef maar regenen en regenen “ergens” in de Amazone tegen de Braziliaanse grens. Sommige oorspronkelijk bedoelde dorpen bleken zo goed als onbereikbaar maar we hebben – als team – doorgezet en zijn naar die plaatsen gegaan die amper bereikbaar waren. De nood was groot!

We zijn dan ook heel dankbaar dat ook de laatste tochten geen maat voor niks is geweest maar een grote hulp voor talloze mensen. Velen konden verzorgd worden door ons team omdat we blijven uitgaan waar niemand komt. Geen arts, geen tandarts, zelfs geen verpleegster of enige medische zorg. Vanuit die dorpen is het ook uren rijden om aan enige medicatie te komen… als men geld heeft. En dat heeft men meestal niet.. Gelukkig probeert Doctors On Mission te voorzien waar mogelijk.

Meer en meer zijn we er ook van overtuigd dat de streek waar er werkelijk geen enkele hulp komt veel meer in het uitgestrekte Amazone woud ligt daar je in de Andes nog enige medische infrastructuur vindt. Dat heeft zo zijn historische en politieke redenen daar de politieke macht in La Paz (hoofdstad) ligt. Het Amazone gebied daarentegen ligt er verlaten bij.

Op de wereldkaart zul je de dorpjes niet vinden. Zelf herinneren we nauwelijks de soms rare namen. Meestal wonen er 10, 20 of 30 families… We achten ons gelukkig dat we met lokale teams werken die hun weg kennen want naamborden vindt je er niet en Internet of GPS systemen werken er ook niet.

Zelf ondergingen sommigen van ons team ook hevige pijnen in hoofd en buik, koortsen, diarree, braken, etc..  De middelen waren er niet altijd om tot een duidelijke diagnose te komen en dwongen ons uiteindelijk het Amazone woud te verlaten. Enige serieuze rust en enkele dringende behandelingen waren echt nodig.

Zelf zou ik eens een boek moeten schrijven met hoe het aanvoelt om “te leven als arts of hulpverlener midden tussen talloze ernstige zieken en zonder enige vorm van degelijke hygiëne”. Dit omdat wij in de allerarmste gebieden zitten ver weg van enige andere hulp….

Het verwondert mij nochtans dat wij in deze streken geen enkele maar dan ook geen enkele andere grote organisatie aantreffen om samen de handen uit de mouwen te steken. Dit gebied is troosteloos en oneindig groot…  Enkel in de grote steden – waar o.a. mijn eigen zoon – via “Operation Smile” met hun team een 35 complexe operaties gratis hebben uitgevoerd in April vindt je nog hospitalen die je hospitalen kunt noemen. Maar wij zitten daar 100-den kilometer ver vandaan. Toch heb ik mijn zoon kunnen zien na wel een heel lange tijd en was onze ontmoeting uiteraard bijzonder aangenaam.

Anderzijds zien we steeds blije en ontspannen gezichten zolang er geen ziekte of honger toeslaat. Er is hier ook over het algemeen vrede maar de grote dooddoeners blijven de insecten, muggen en parasieten die allerlei levensgevaarlijke tropische ziekten overbrengen en dus veel pijn en verdriet geven. Ook de cocaïne drug maffia mag je daar niet onderschatten.

Ondertussen doen wij onze Medische expedities met zeer oude Toyota Land Cruiser “ambulances” verder. Deze zijn nu 25 en 17 jaar geworden. De defecten zijn niet meer te tellen. De bijbehorende kosten ook niet. Onze Hospitaal vrachtwagen doet het al helemaal niet meer na 35 jaar (2de hands gekocht 25 jaar geleden bij Kleyn Trucks, NL).  We zijn aan het sparen en hebben toch al enkele duizenden dollar maar heel zeker nog niet genoeg. Nochtans wordt de situatie dringend. Wie kan ons verder helpen opdat we onze medische expedities kunnen verderzetten? Bekijk misschien eens onze Website https://doctorsonmission.org/doe-iets/ of misschien zijn er geïnteresseerde vrienden of familie om zich in te schrijven in de Nieuwsbrief https://doctorsonmission.org/newsletter-signup/