Dit is Elsa, die dankbaar is dat ze de gedachten van Dr.Rik Celie, zijn echtgenote…
Pressing on…
Het jaar 2023 werd tot op heden een vrij lastig maar toch ook hoopgevend jaar voor ons medisch team. Zelf had ik te kampen gehad met een zeer hoge bloeddruk vooral op grote hoogte (boven de 3.500 meter) en omwille van de nodige stress (te veel zieken en geen medische voorzieningen) maar met de nodige medicatie en wat extra rust kon ik toch terugkeren naar de de plaatsen waar we aan het werk waren. Dit is volgens de Cardioloog ook zeker niet abnormaal. Enige rust is soms nodig voor mij en Carolien om hierin door te zetten. Toch blijven we positief in alle omstandigheden.
Boven de 3.000 meter ganse dagen medisch werk doen is al een hele uitdaging. Van op die hoogte hebben we terug Medische expedities ondernomen naar verlaten dorpen tot 3.500 meter. Dorpen die geen enkele medische voorziening hebben. Er is geen arts, apotheker, medisch materiaal of medicatie te bespeuren. Dit nemen wij dan ook allemaal zelf mee met ons team. Dankzij de vele acties konden we in Bolivia gelukkig de nodige geneeskundige materialen aanschaffen en aankopen.
De terugkeer naar het kleine bergdorpje Poco-Poco was onze eerste bestemming omdat we daar de vele patiënten konden zien en ook Maria-Helena verder konden opvolgen in verband met haar zware ziekte. Heel wat patienten komen dan van andere bergdorpen om ook verzorgd te worden of de nodige medicatie te krijgen.
Onze steeds terugkerende medische zorg werken alvast helend en zeker ook bemoedigend!
Ook bezochten we een 20-jarige jongeman die lijdt aan een soort Myotone Dystrofie, een aangeboren erfelijke ziekte waarvoor we weinig kunnen doen omdat het hier om een genetische aandoening gaat. Zoals we al vele malen zagen lag ook hij op een matras op de grond ergens verborgen in een hutje. Dit al meer dan 20 jaar lang….
De nog jonge leider van het dorpje was zichtbaar ontroerd door ons bezoek en zoals bij alle dorpen is het ook zijn droom om een eenvoudig medische centrum te bouwen en dit centrum dan te integreren in het nationaal Boliviaanse gezondheidsbeleid. Daaraan hebben we al vele malen geholpen de afgelopen 33 jaar.
Hij was – zoals velen – al begonnen met de bouw van zo’n medisch centrum maar door gebrek aan financiële middelen was ook deze bouw gestopt. Er zijn ook zo goed als geen artsen die zich geroepen voelen om in zulke medische posten te blijven. Deze streken zijn werkelijk te afgelegen. Toch trachten we jonge Boliviaanse artsen te stimuleren om ook deze dorpen niet te vergeten!
Hoe dieper we de Andes intrekken, hoe duidelijker het wordt dat de ouderen stilaan de meest “noodlijdende” bevolking is doordat bijna alle jongeren naar de grote steden trekken om er te studeren of te werken. Er is gewoonweg geen toekomst in deze verlaten Andes dorpen. Maar al te vaak blijven de oudere mensen verweesd achter. De dankbaarheid onder hen is dan ook zeer groot bij onze komst.
Al bij al blijft het een hele uitdaging om zowel logistiek als medisch door te gaan met deze veeleisende missie.
Armoede en ziekten zullen altijd blijven bestaan… Toch proberen we druppelsgewijze de vele verlaten gebieden te bereiken en mens per mens te behandelen. Meestal hebben we te maken met hele lange wachtlijsten…. Dikwijls komen de mensen van dagen wandelen toe met dan nog soms de grootmoeder in een kruiwagen. Het zijn ongeziene taferelen.
Toch is dit het doel van onze missie en DE reden waarom we blijven uitgaan naar die streken! We willen deze mensen niet aan hun lot overlaten.
Gezien de tientallen jaren werk, de moeilijkheidsgraad en de opvolging van de al zoveel jaren geleden opgezette projecten, kiezen we ervoor de tochten naar al die dorpen te onderhouden. De nood naar financiële middelen is immers al meer dan groot genoeg. Ook is de moeilijkheidsgraad is zeer lastig, zeker na tientallen jaren dit werk te doen. Het vraagt immers heel wat om die dorpjes te kunnen bereiken met ons medische teams.
Wij danken jullie ook voor de grote bemoediging om te blijven doorgaan en hebben jullie blijvende steun hierbij nodig (zie: www.DoctorsOnMission.org )
Een speciale gebeurtenis was een feestelijk gebeuren op onze Andes basis (3.300 meter). We konden daar de 1ste verjaardag van Andres, de laatste telg in onze Doctors On Mission familie vieren. Andres is het zoontje van een echtpaar dat ons bijstaat op onze Andes basis.
Verder heb ik op dit moment het bezoek van mijn zoon Bart die op zijn 30ste nog steeds verder specialiseert in verscheidene takken van de reconstructie geneeskunde in LA (USA) en Oxford. Hij werkt nu samen met “Operation Smile” om het laatste deel van zijn lange specialisatie af te maken. Hij was deel van een team dat maar liefst 64 operaties deed van de 300 geselecteerde mensen gedurende de afgelopen weken. Ondertussen is hij weer overgevlogen om zijn studies verder af te werken.
Ondanks de vele noden doen wij door en geven we niet op in deze aan ons gegeven opdracht. Ik ben dan ook dankbaar dat – ondanks de vele tegenslagen – Doctors On Mission blijft groeien en bloeien. Het mooiste is te zien dat deze missie meer en meer een echte Boliviaanse missie wordt waarbij Boliviaanse artsen zich vrijwillig aansluiten opdat alzo het Medische werk op continue wijze kan verder gezet worden.
Na onze medisch werk onder de verlaten dorpen in de Andes zullen we verder weer de Amazone tegen de Braziliaanse grens intrekken.
Hartelijke groeten van Rik, Carolien en onze doctors On Mission teams.
PS: Vele foto’s van het werk kunnen gezien worden op Facebook als je de naam “Rik Celie” intikt.
PAST DM UPDATES
