Nogmaals staan we voor enkele grote expedities.... We hebben met onze lokale (Boliviaanse) boekhouder berekend…
Van Quitchunuquiña tot Huati; onbereikte dorpen worden bereikt door onze medische teams…
Vanuit onze 3.300 meter hoge Andes basis vertrokken we richting Amazone. Vooral als de zon onder gaat is dit gebergte donker en ijskoud gedurende de winter (Juni- Augustus -September). Toch hadden we eerst een “huisbezoek” gepland in het ook al hoog gelegen Poco-Poco, ongeveer 3 uur van onze medische basis vandaan.
We wouden immers eerst een 39 jarige pijnlijk chronisch zieke patiënte bezoeken. Deze patiente kon haar huis niet meer uit en leed aan ernstige pijnen. Zij had in heel lange tijd geen arts gezien en had dringend hulp nodig.
Veel werd er al geschreven over onze uitgebreide medische tochten met Boliviaanse artsen, tandartsen, etc…maar soms weinig over deze “bezoeken” die Carolien en ik doen als we daartoe de tijd voor hebben. Dit is eigenlijk meer dan een huisbezoek. Het is een echte ontmoeting die soms tot meer dan 2 of 3 uur kan duren. Je weet op voorhand dat je zo iemand niet volledig kunt genezen maar een bezoek en de pijn verzachten, raad en hoop geven doen wonderen. Het brengt nieuwe levensvreugde bij deze mensen.
Eigenlijk waren we haar naam vergeten. Enkel de naam van het bergdorpje waar ze woonde zat nog vers in ons geheugen. Hoe kon het ook anders… Poco-Poco was een eenvoudige naam… Het bleek een klein dorpje te zijn ergens midden in de Andes. De naam van de patiënte bleek uiteindelijk Marie-Elena te zijn. Marie-Elena was getroffen door een eerder zeldzame chronische pijnlijke ziekte. Ze is pas 39 jaar maar haar vertrokken gezicht – getekend door de jarenlange ernstige pijnen – gaf haar een leeftijd van bijna 70 jaar! (zie terug foto’s op mijn Facebook). Haar man was een jaar geleden gestorven aan Covid. De droom van haar enige 15 jarige dochter is verpleegster worden… Als er tenminste geld beschikbaar zal zijn want dat is steeds de eeuwige vraag.
Marie-Elena was diep ontroerd en uitermate gelukkig met ons plots bezoek. Zo’n “huisbezoeken” kunnen onmogelijk op voorhand worden vastgelegd omdat er geen Internet noch telefoon is (zie Facebook foto’s indien u een beetje terug “scrollt”).
Zulke chronisch zieke patiënten met een genetische of ernstige auto-immune aandoening alsook het bezoek aan oudere “gebroken” mensen hebben elk hun verhaal. Maar keer op keer ervaren zij een intense vreugde dat zij niet vergeten zijn.
De enorme morele “boost” geeft aan zulke mensen meestal ook verlichting van de pijnen en we hebben al mogen merken hoe dit een eerste stap naar genezing of verlichting van hun aandoening leidt. De broodnodige en soms wel dure medicijnen brengen we ondertussen mee (indien we de ziekte kennen) of worden nadien opgestuurd via een netwerk van mensen dat wij hier niet kennen in het Westen.
Hetzelfde soort bezoeken doen wij ook tijdens onze grotere mobiele medische tochten. Om de Nieuwsbrief niet te lang te maken komen deze mensen weinig aan bod.
Bijna telkens schrijven we over de grote medische tochten die we als medisch team doen en komen de mensen als individuen op die manier niet tot hun recht. Dit zijn dan meestal mensen die ons “medisch kamp” onmogelijk te voet kunnen bereiken.
Gelukkig is eenzaamheid daar niet zo aanwezig als in het Westen. Net door die extreme armoede blijft de ganse familie meestal samenwonen en ook voor elkaar zorgen. Zo tref je er tot 3 generaties aan die onder hetzelfde dak leven. Soms in eenzelfde hut in de Amazone die wat wordt uitgebreid of eenzelfde stenen huisje in de Andes. Die “stenen” huisjes zijn gebouwd van zelfgemaakte “adobe” stenen of gewoon met rotsblokken zonder cement ertussen. De stenen worden nauwkeurig gezocht en in elkaar gepast. Hoog in de Andes hebben die “huisjes” geen ramen omwille van de extreme koude en ijzige winden.
Dikwijls wordt daar ook gekookt voor de soms talrijke kinderen om zich wat te kunnen verwarmen. De rook die er hangt is dens. Boven de 3.500 meter grens is het soms iedere dag een halve dag zoeken om voldoende hout te vinden en een vuurtje aan te leggen voor als de zon valt. dit is al om 18:00 in de winter. Het blijft mij/ons nog steeds een raadsel hoe deze mensen kunnen overleven dag op dag….
Na het werk in de Andes zijn we dan van weer verder afgezakt naar de Amazone en hebben we – zoals gebruikelijk – verzorging gebracht in dorpen waar er normaal nooit een arts of tandarts komt. Het temperatuurverschil was groot. Zelfs in de “Boliviaanse winter” lopen de temperaturen in de Amazone soms op tot 38 graden Celsius of meer. Vergelijk dit maar eens als je van meer dan 3.500 meter hoog komt in zeer moeilijke omstandigheden want herbergen zijn er al helemaal niet.
Carolien kon weer veel vreugde brengen aan de kinderen wiens gezicht plots een prinsesje (meisjes) of tijger (jongens) werd als ze bereid waren om eerst naar de tandarts te gaan. Dit op zichzelf is al een onvergetelijke herinnering voor deze kinderen! ook deze beelden kunnen gezien worden op Rik’s Facebook.
Door telkens weer andere dorpen te bezoeken worden zo telkens nieuwe “projecten” geboren. Het zijn die dorpjes die in “niemandsland” liggen. Toch kunnen we daar met ons team en de nodige medicatie de zieken verzorgen, pijnen verzachten, soms levens redden en zowel kinderen als ouderen hoop en vreugde schenken. Zo hebben we in de streek Chiquitanias (dorpjes “Aguas Negras”, “Potrero” y “Quitunuquiña) gewerkt en ook in de streek Paillas waar we o.a. in de dorpjes “Montero Hoyos” en “Huaitu” heel wat werk verzet hebben. Ik denk niet dat die op Google Earth zijn terug te vinden… De mensen wordt dan weer verder medisch opgevolgd door ons team of – wat ons doel is – verder geïntegreerd in het lokale gezondheidssysteem.
Het vergt veel energie om deze dorpen te bereiken met voldoende middelen. Artsen worden enkel en alleen door donaties die we ontvangen betaald, medicatie (en eventuele operatie) worden door jullie bijdragen op een directe manier betaald. Ook het transport is duur daar de wegen in zeer slechte staat zijn en we meestal vele uren onderweg zijn. Altijd zijn er wel ernstige defecten op deze slechte wegen wat de gehele onderneming ook bijzonder spanned maakt. Ik zou bijna zeggen “avontuurlijk” maar dit is iets te eufemistisch uitgedrukt daar de spanning op de weg soms groot is en we ons dus in “niemandsland” begeven.
Toch gaan alzo jullie donaties rechtstreeks naar het doel waarvoor het geschonken wordt opdat deze medische missie verdere kan uitgevoerd worden. Een gezondheidscentrum of apotheek is in die streken immers in geen uren in het rond te zien. Zelfs geen bandencentrale of auto mekaniek.
Op deze moeilijk bereikbare plaatsen geraken we niet verder dan 30 tot 40 Km per uur in een land dat 36 maal groter is dan België. Het werk gaat gestadig verder maar – ik kan je verzekeren – iedere Euro draagt toe om het beoogde goede doel te bereiken, zeker als je dit al tientallen jaren onophoudelijk doet. Mijn eerste medisch werk in Bolivia was immers al in 1986…
We zijn dan ook erg dankbaar voor elke bijdrage die de levens van deze mensen meer “menswaardig” maken. Nochtans zouden meer acties in het Westen moeten ondernomen worden, liefst projecten die weinig of geen eigen bijdrage vereisen voor onszelf daar we sowieso al overstelpt zitten door deze hoge noden.
Nog vele lieve groeten van Rik, Carolien en onze doctors On Mission teams aan elk van jullie…